ορθέσιον

ὀρθέσιον (Α)

(κατά τον Ησύχ.) «ὄρθιον, μακρόν, ὀξύ, μέγα».

[ΕΤΥΜΟΛ. Η λ. προέρχεται πιθ. < *ὀρθοθέσιον (< ὀρθός + -θέσιον < -θέτης < τίθημι) με απλολογία (πρβλ. ἀμφορεύς < ἀμφιφορεύς)].